Zwemmen

Maandag 31 augustus 2010 om 14h00 hadden we afgesproken dat ik Jan zou oppikken bij hem thuis om te gaan zwemmen. De vorige afspraak die we hadden gemaakt was afgesprongen door het feit dat ik was opgeroepen om te gaan werken en dus bijgevolg niet op tijd zou kunnen zijn.

Maar nu kon er niks of toch bijna niks tussenkomen daar ik verlof had. Iets of wat zenuwachtig vertrok ik om jan bij hem thuis op te pikken. Eens aangekomen werd het even spannend, ik was vergeten op welk huisnummer hij woonde. Ik probeerde hem te bereiken via gsm maar de wet van Murphy liet zich gelden en liet mijn gsm dienst weigeren. Na wat aangebeld te hebben aan verscheidene huizen, zonder resultaat echter, zag ik Jan in zijn deuropening verschijnen. Gelukkig.

Na een korte begroeting zetten we onze weg verder naar een lokaal zwembad. Tijdens de trip vroeg ik hem hoe het geweest was gedurende zijn vakantie naar Duitsland. Daar had hij de vorige keer iets van laten horen, dat het op het programma stond. Heel fijn en leerrijk liet hij weten, hij was opgetogen dat hij hier over kon vertellen.

In het zwembad zelf hebben we verscheidene baantjes getrokken en hebben we wat gebabbeld over reizen en het zwemmen zelf. Andere onderwerpen werden niet echt gecontinueerd door Jan. Enkel reizen en zwemmen waren de onderwerpen die moesten aangesneden worden.

Na het zwemmen zijn we dan nog vlug iets gaan drinken in de naburige cafetaria en hebben we wat gepraat over verscheidene onderwerpen. Maar enkel onderwerpen die hem lagen. Zoals zijn muziek waar hij bijna dagelijks mee bezig is. Het gesprek bracht aan het daglicht dat hij geen vrienden heeft en tot op heden nog maar een kortstondige relatie van 3 maanden heeft gehad. Onverstelbaar dat je zulke sociale interacties moet missen in je leven. Ik hoop dan ook dat ik hem daar toch mee kan helpen.

Als ik de dag in zijn geheel bekijk kan ik zeggen dat die geslaagd was en dat Jan er echt van genoten heeft. Dikwijls heb ik een glimlach op zijn gezicht zien verschijnen. Zelf heb ik er ook van genoten, zowel van het zwemmen als van die glimlach.

Volgende keer gaan we hoogstwaarschijnlijk naar de bioscoop, wanneer weet ik nog niet. Jan ging mij een paar data doorgeven zodat ik kan zien welke mogelijk zijn betreffende mijn werk.

Ik kijk er alweer naar uit. Wat ik volgende keer ook ga proberen is hem aansporen om eens mee te doen met een DJ contest. Dit is iets wat hij graag eens wil doen maar tot nu toe nog niet is gelukt door zijn beperking. Ik zal hem dat zetje proberen te geven.

Tot de volgende

Een eerste kennismaking

Donderdag 29 juli werd ik verwacht in het CM (Christelijke Mutualiteiten) - gebouw te Turnhout. Om 16 h stipt zou ik een intake gesprek hebben met een deelnemer van het project op Stap. Het project is een samenwerking tussen CM en CGG (centrum voor geestelijke gezondheidszorg) waarbij CM zorgt voor de vrijwilligers en CGG voor de deelnemers.

Een vrijwilliger wordt via een profiel gekoppeld aan een potentiële deelnemer. Deze deelnemers zijn mensen die een psychische beperking met zich meedragen en zich moeilijk kunnen integreren in de maatschappij. Via dit project worden de vrijwilligers als een soort "buddie" aangesteld om deze mensen met een beperking zo goed mogelijk terug in de maatschappij te laten opnemen. Proberen althans, want de vrijwilligers, zoals ik, die deelnemen zijn gewone mensen die geen echte medische opleiding gehad hebben. Enkel een kleine cursus bereidt deze mensen een beetje voor. Naast een professionele begeleiding is dit project dan ook een mooie aanvulling naar een re-integratie in de maatschappij toe.

Een gevoel van zenuwachtigheid overviel me toen ik me in de onthaalruimte neerzette. Na een tijdje werd ik verwelkomd door zowel de vertegenwoordigster van CM als van CGG. Ik werd vriendelijk gevraagd om nog even te wachten want de "deelnemer" was nog niet gearriveerd.
Het wachten duurde niet lang, de "deelnemer" was aangekomen, zoals ik toch kon horen uit het gesprek dat zich afspeelde aan de receptie.

Een jongeman zet zich ook neder in de talrijke zeteltjes in de onthaalruimte. Op het eerste zicht een normale jongeman, enkel wat timide. Ik knoop een klein gesprek aan en verwittig dan de twee vertegenwoordigsters die ons moeten voorstellen aan elkaar. Zo gezegd zo gedaan en even later zitten we met ons twee alleen in een kamer om elkaar wat beter te leren kennen. Een ongemakkelijke situatie, maar ik probeer toch een gesprek op gang te brengen. Wat me toch goed lukt.

Uit het gesprek blijkt dat de jongeman het syndroom van Asperger heeft, een vorm van autisme waarbij de intelligentie normaal tot boven normaal is. Deze mensen hebben problemen met sociale interacties. Het volgen van onze sociale 'ongeschreven regels' is voor hun een hele taak. Wat dikwijls niet lukt en tot een soort van black-out leidt. Het is dus voor hun zeer moeilijk om tussen de regels te lezen. Ik hoop dat ik het zo wat goed verwoord. Met geen medische achtergrond hebbende vind ik het dan ook ok als er mensen zijn die me hierop willen verbeteren.

Het verhaal dat de jongeman verder zet tijdens het gesprek laat blijken dat hij pas sinds enkele jaren het 'label' van asperger heeft opgekleefd gekregen. Zijn jeugd is dat dan ook verschrikkelijk geweest, daar mensen geen begrip toonde voor zijn toen nog niet bekende beperking. School werd niet afgemaakt, werken was onmogelijk. Op dit moment is hij dan ook invalide verklaard en moet dagelijks verschillende soorten medicatie nemen.

Naar het einde van het gesprek toe lijkt de match er wel te zijn en maken we afspraken naar een volgende ontmoeting toe. Een ontmoeting die zonder externe begeleiding zal gebeuren. De afspraak is dat we op 12 augstus om 14 uur gaan zwemmen. Een eerste stap in het project Op Stap.

Tot de volgende blog.